Ontdek hoe je als sterrenouder weer rust en verbinding vindt na het verlies van je kindje

Welkom in mijn wereld.

Welkom in de wereld van sterrenouders: een wereld die je liefst nóóit had leren kennen.

Maar deze wereld kan je wel troost, steun en (h)erkenning geven.

In deze blogs wil ik je ondersteunen en een wegwijzer zijn in je rouwproces na een miskraam, babyverlies of verlies rond de geboorte.

Ik ben het begeleiden van sterrenouders binnen MensLief gaan doen, omdat ik zelf sterrenmama ben en niet de hulp vond (of nam of kreeg) die ik toen nodig had.

Want ik dacht:

• dat ik het allemaal wel alleen zou kunnen. Of tenminste met twee, want mijn man was er natuurlijk ook.

• dat mijn immens verdriet wel vanzelf zou verminderen. Want tijd heelt alle wonden, toch?

• dat het normaal was dat het verliezen van een kindje tijdens de zwangerschap een bijzonder gevoelige snaar blijft — ook na zoveel jaren

• dat ik toch niet zou betalen voor professionele hulp? Ik ben niet “opgevoed met de woorden psycholoog, coach of whatever.”

• In het West-Vlaams: “niet trunten, maar deure doen.” (niet flauw of zielig doen, maar doorgaan) 

Wanneer de stilte oorverdovend wordt

Het verlies van je kindje. Er zijn geen woorden die echt kunnen beschrijven wat dat met je doet. Je wereld staat stil, terwijl alles om je heen gewoon doordraait. Je kijkt naar buiten en ziet mensen lachen, boodschappen doen, hun kinderen van school halen. Alsof het leven gewoon verdergaat. Maar voor jou is alles veranderd. Je verdriet is rauw, allesoverheersend. Je voelt je onzichtbaar, onbegrepen, alleen in je rouw. Goedbedoelde adviezen uit je omgeving – “Geef het een plekje”, “Je bent nog jong”, “Het leven gaat door” – glijden langs je heen. Het lijkt alsof niemand écht begrijpt wat je doormaakt. Alsof jouw pijn niet mag bestaan. En dan zijn er ook nog die schuldgevoelens. De angst om weer te mogen lachen, om weer te genieten, alsof je daarmee je kindje zou verraden. Je vraagt je af: hoe kan ik ooit weer licht of hoop toelaten in mijn leven? In deze blog neem ik je mee in dat proces. Niet met kant-en-klare antwoorden, maar met herkenning, inzichten en een weg vooruit. Zodat je weet: je bent niet alleen.

Als de wereld doordraait en jij stilstaat

Misschien herken je het wel. Je wordt wakker en voor een paar seconden is alles gewoon. Tot het besef weer inslaat als een mokerslag: je kindje is er niet meer. Je probeert je dag te beginnen, maar alles voelt zwaar. Je lijf, je hoofd, je hart. Je kijkt naar de klok, maar de tijd lijkt niet meer te kloppen. Alles is anders. Je omgeving bedoelt het goed, maar hun woorden raken je niet. Soms maken ze het zelfs erger. Je voelt je onzichtbaar, alsof jouw verdriet niet mag bestaan. Je probeert je groot te houden, want je wilt niet steeds het ‘zware onderwerp’ zijn. Maar vanbinnen schreeuwt alles. Je mist je kindje. Je mist wat had kunnen zijn. Je mist jezelf, zoals je ooit was. Je mist zelfs je toekomst.

Het leven lijkt een toneelstuk waarin jij niet meer meespeelt. Je vrienden praten over hun kinderen, over werk, over vakantieplannen. Jij knikt, glimlacht misschien zelfs, maar vanbinnen voel je je leeg. Je vraagt je af: mag ik ooit weer gelukkig zijn? Mag ik weer genieten — zonder schuldgevoel? Of zal ik altijd blijven rouwen? Je merkt dat je je terugtrekt. Je zegt afspraken af, omdat het te veel is. Je voelt je schuldig tegenover je partner, tegenover eventuele andere kinderen, tegenover jezelf. Je bent moe. Zo moe. En je weet niet hoe je verder moet.

Waarom het zo moeilijk is om weer licht toe te laten

Misschien heb je al van alles geprobeerd. Je hebt boeken gelezen over rouw. Je hebt gepraat met vrienden, misschien zelfs met een therapeut. Je hebt geprobeerd je gevoelens te delen, maar het lijkt alsof niemand echt snapt wat je doormaakt. Je krijgt tips en adviezen, maar ze voelen leeg. Alsof je een puzzel probeert te leggen waarvan de helft van de stukjes ontbreekt.

Het probleem is: rouw om een kindje is niet hetzelfde als ander verlies. Het is een verdriet dat nauwelijks woorden kent. Je mist niet alleen een persoon, maar ook een toekomst. Een leven dat nooit geleefd werd. Je mist herinneringen die nooit gemaakt zijn. En dat is moeilijk uit te leggen aan anderen. Het is een stille rouw, een vaak onzichtbaar verdriet. Je omgeving verwacht misschien dat je na een tijdje weer ‘de oude’ bent. Maar dat lukt niet. Je bent veranderd. Je leven is voorgoed anders.

Af en toe komen er schuldgevoelens. Alsof je niet mag genieten, niet mag lachen, niet mag leven. Alsof je daarmee je kindje zou verraden. Je houdt je in, je houdt je klein. Je durft niet te dromen, niet te hopen. Want wat als het weer misgaat? Wat als je weer gekwetst wordt? Je bouwt een muur om je hart, om jezelf te beschermen. Maar weet je: die muur houdt ook het licht buiten.

De valkuil van goedbedoelde adviezen

Misschien heb je het al gemerkt: de meeste adviezen uit je omgeving werken niet. “Geef het een plekje.” Maar waar dan? “Je moet het loslaten.” Maar hoe laat je los wat je het liefste vasthoudt? “Je bent nog jong, je kunt nog kinderen krijgen.” Alsof een nieuw kindje het gemis kan opvullen. Alsof je kindje vervangbaar is. Het zijn goedbedoelde woorden, maar ze doen pijn. Ze maken je verdriet onzichtbaar. Ze geven je het gevoel dat je niet mag rouwen, dat je moet doorgaan. Maar rouw laat zich niet dwingen. Het is geen rechte lijn. Het is een golf, soms een tsunami, soms een kabbelend beekje. Soms denk je: nu gaat het beter. En dan ineens is het er weer, dat rauwe gemis.

Wat ook niet helpt, zijn de standaardmethodes. Een lijstje met stappen die je moet volgen. Alsof rouw een project is dat je kunt afronden. Maar zo werkt het niet. Rouw is geen ziekte die geneest. Het is een wond die langzaam littekens vormt. Je leert ermee leven, maar het gaat nooit helemaal weg. En weet je, dat is oké. Je hoeft niet te ‘genezen’. Je mag rouwen, op jouw manier, in jouw tempo.

De eenzaamheid van stille rouw

Wat vaak vergeten wordt, is hoe eenzaam rouw kan zijn. Zeker als het om een kindje gaat dat er voor de buitenwereld nooit echt is geweest. Je krijgt geen kaartjes meer, geen bezoek. De wereld draait door. Maar voor jou blijft de tijd even stilstaan. Je mist niet alleen je kindje, maar ook erkenning. Je wilt dat je kindje telt, dat het bestaan niet wordt vergeten. Maar hoe doe je dat, als niemand erover praat?

Misschien voel je je schuldig omdat je niet ‘verder’ komt. Omdat je niet weer vrolijk bent, niet weer meedoet. Je vergelijkt jezelf met anderen, met hoe zij omgaan met verlies. Maar ieder rouwt op zijn eigen manier. Er is geen goed of fout. Er is alleen jouw weg.

Hoe je stap voor stap weer rust en verbinding vindt

Het klinkt misschien vreemd, maar het begint met erkenning. Erkenning van je verdriet, van je gemis, van je liefde, van je trots. Je hoeft niets weg te stoppen. Je mag alles voelen, alles zeggen. Ook de dingen die je moeilijk vindt om uit te spreken. Ook de boosheid, de jaloezie, de schuld. Alles mag er zijn.

In mijn praktijk zie ik het keer op keer: zodra er ruimte komt voor het echte verhaal, ontstaat er zachtheid. Niet omdat het verdriet weg is, maar omdat het gezien mag worden. Je hoeft niet meer te vechten tegen je gevoelens. Je hoeft niet meer te doen alsof. Je mag zijn wie je bent, met alles wat daarbij hoort.

Individuele rouwbegeleiding speciaal voor sterrenouders is geen standaardtraject. Het is een veilige plek waar je alles mag delen. Waar je niet hoeft uit te leggen waarom je nog steeds huilt, waarom je nog steeds denkt aan je kindje. Waar je verdriet niet wordt weggepraat, maar wordt erkend. Waar je mag praten over je schuldgevoelens, je angsten, je verlangens. Waar je mag zoeken naar verbinding, met jezelf, met je kindje, met het leven.

Een holistische aanpak betekent dat we niet alleen naar je verdriet kijken, maar naar het geheel. Je bent meer dan je rouw. Je bent ook liefde, kracht, hoop. In de begeleiding werk ik met gesprekken, maar ook met energetische heling, aura- en chakrahealing, stemvorken Frequentie Healing. Misschien klinkt dat wat zweverig als het nieuw is voor jou, maar het is vooral zacht en veilig. En het werkt bijzonder helend. Wees daar maar zeker van. Je hoeft niets te kunnen, niets te weten. Je mag gewoon zijn.

Door samen te kijken naar wat er is, ontstaat er ruimte. Ruimte om te ademen, om te voelen, om te zijn. Je leert omgaan met schuldgevoelens, je vindt weer rust in je hoofd en hart. Je ontdekt dat je niet alleen bent. Dat er anderen zijn die jouw pijn herkennen. Dat je mag rouwen én weer mag hopen. Dat je verdriet en vreugde naast elkaar mogen bestaan.

Langzaam, stap voor stap, ontstaat er weer verbinding. Met jezelf, met je partner, met het leven. Je durft weer te dromen, weer te lachen. Niet omdat je je kindje vergeet, maar juist omdat je het meeneemt in je hart. Je leert dat liefde niet ophoudt bij de dood. Je kindje blijft altijd bij je, op een andere manier. Je mag weer leven, met alles wat daarbij hoort.

De kracht van kleine stapjes

Het is geen snel proces. Soms voelt het alsof je drie stappen vooruit zet en dan weer twee achteruit. Dat is normaal. Rouw is geen rechte weg. Het is een kronkelpad, met hobbels en kuilen, bergen en dalen. Maar elke stap telt. Elke traan, elke lach, elke herinnering. Je hoeft niet alles alleen te doen. Je mag hulp vragen, je mag steun zoeken. Je mag jezelf toestaan om weer te genieten, om weer te leven.

Soms helpt het om kleine rituelen te maken. Een kaarsje branden voor je kindje. Een brief schrijven. Een wandeling maken in de natuur. Even stilstaan bij wat je voelt. Je hoeft niet groots te denken. Het zijn de kleine dingen die het verschil maken. Een hand op je hart. Een diepe ademhaling. Een moment van rust.

En soms helpt het om te praten met iemand die het begrijpt. Iemand die weet hoe het voelt om een kindje te missen. Iemand die niet schrikt van je tranen, die niet wegkijkt bij je pijn. Die samen met jou zoekt naar lichtpuntjes, naar hoop, naar verbinding.

Je bent niet alleen

Misschien voelt het nu nog ver weg. Misschien denk je: dat lukt mij nooit. Maar geloof me, het kan. Op een dag zul je weer vreugdevol zijn, zonder je kindje te vergeten. Je hoeft het niet alleen te doen. Je mag steun zoeken, je mag hulp vragen. Je mag jezelf toestaan om weer te leven, om weer te hopen. Je kindje blijft altijd bij je, in je hart, in je herinneringen, in je liefde.

Je mag rouwen, je mag lachen, je mag genieten. Je hoeft niet te kiezen. Verdriet en vreugde mogen naast elkaar bestaan. Je mag weer verbinding maken, met jezelf, met het leven, met je kindje.

Ontdek hoe je weer rust en verbinding vindt.

Vraag een gratis kennismakingsgesprek en ontdek wat ik voor jou kan betekenen.

Intakegesprek voor sterrenouders

Nu boeken

Lijkt dit nu een te grote stap voor je? Speur nog eens rond op mijn website en start met het boeken van een heling. Even zorgen voor jezelf. Tijdens een stemvorken frequentieheling hoef je bijvoorbeeld helemaal niets te zeggen of te doen. Het kan een eerste stap zijn om in te voelen en te zien waar ik verder een wegwijzer voor jou kan zijn.

Ik ontmoet je graag.

Stemvorken frequentie heling

Nu boeken