De kracht van de stroom – Over leven, loslaten en vertrouwen op jouw eigen rivier

Altijd onderweg – soms stromend, soms stroomopwaarts

De woorden van deze titel staan al een tijdje bij mijn profielomschrijving op mijn instagrampagina. En ze lijken me nog steeds passend 😊

Onlangs was ik op reis in Frankrijk en maakte ik een wandeling op de Loire. Nu ja, wandeling ... met een boot, uiteraard. Het was een oude “doorleefde” houten boot, met hier en daar een schrammetje. Zo eentje die al wat had meegemaakt. Op het infobordje aan de oever stond:  “balade bateau sur la Loire.” Ik vond het woord balade al een beetje magie hebben.

De “wandeling” op de Loire én de langzaam ondergaande zon deden me even stil zitten. Een bootje, stroomopwaarts, stroomafwaarts ... soms makkelijk, soms iets moeilijker ... is dat niet zoals het leven zelf?

En zou het niet makkelijker zijn om de stroomopwaartse periodes er gewoon bij te nemen en ons vaker af te vragen wat ze ons brengen? Wat ze ons leren? 

Soms lijkt het leven op een balade sur la Loire.

Daar zat ik dan, op het "magische" bootje. De rivier kabbelde rustig, de lucht kleurde zacht oranje en alles voelde even licht. Maar terwijl ik naar de stroming keek, viel het me op hoe grillig het water soms bewoog. Hier en daar draaide het in kleine kolkjes, dan weer gleed het soepel voorbij, om even later tegen een onzichtbare hindernis of opduikend stukje hout op te botsen. En ineens dacht ik: dit is het leven. Altijd onderweg. Soms stromend, soms stroomopwaarts.

Misschien herken je het: periodes waarin alles vanzelf lijkt te gaan. Je voelt je licht, verbonden, bijna gedragen door het leven. Je hoeft niet te duwen of te trekken – de stroom neemt je mee. Je lacht vaker, ademt dieper, en zelfs de kleine dingen voelen als cadeautjes. Een onverwacht complimentje, een kopje thee of koffie in de ochtendzon, een leuk berichtje van een vriend(in). Je hebt het gevoel dat je op koers ligt, dat je leeft zoals het bedoeld is.

En dan, zonder waarschuwing, verandert de stroming. Je merkt het aan de vermoeidheid die soms blijft hangen, aan je hoofd dat nooit stilvalt, aan je hart dat schreeuwt om rust. Je doet je best, maar alles kost moeite. Je zwemt tegen de stroom in, soms met alle kracht die je hebt. Niemand lijkt je echt te begrijpen. Alles en iedereen lijkt je in de weg te staan. Je probeert overeind te blijven, terwijl het denkbeeldige water je naar beneden trekt. Je vraagt je af waar je energie gebleven is, waarom het leven plots zo zwaar voelt. Je verlangt naar eenvoud, naar een beetje licht, naar dat gevoel van een positief leven.

Ik weet hoe dat voelt. Echt. Ik ben ook wel eens kopje onder gegaan. Dat is het leven. Er waren wel eens dagen dat ik dacht: “Nog één golf en ik ben weg: helemaal kopje onder.” Dagen waarop ik mezelf verloor in de drukte, het zorgen voor anderen, het altijd maar doorgaan. Alsof ik alleen nog bestond uit moeten, uit lijstjes, uit zorgen. Mijn hoofd vol, mijn lijf moe, mijn hart op slot. En toch bleef ik doorgaan, want dat is wat we geleerd hebben, toch? Niet trunten, maar deure doen.

Tot ik besefte dat ik niet alleen maar hoefde te overleven, maar ook mocht en wou leven. Dat ik niet altijd tegen de stroom in hoefde te zwemmen. Dat er ook momenten mochten zijn waarop ik me liet meevoeren, waarop ik even mocht rusten, mocht genieten, mocht ontvangen.

Misschien vraag je je af: hoe doe je dat dan, meegaan met de stroom? Hoe vind je rust als alles om je heen stormt? Hoe laat je los, als je zo gewend bent om vast te houden?

Het begint, denk ik, met erkennen waar je bent. Niet mooier maken dan het is. Niet doen alsof je altijd sterk moet zijn. Maar gewoon, eerlijk kijken: “Dit is waar ik nú ben. Dit is hoe ik me voel.” Soms is dat moe. Soms is dat verdrietig. Soms is dat boos, of leeg, of gewoon op. En dat is oké. Je hoeft niet altijd stromend te zijn. Je mag ook even stilstaan, of zelfs terugdrijven.

De wijsheid van de schipper

Terug naar die boot op de Loire. Het viel het me op hoe de schipper soms niets deed. Hij liet het roer los, keek naar het water, en vertrouwde op de stroom. Soms stuurde hij bij, als het echt nodig was. Maar vaak genoeg liet hij het gewoon gebeuren. En het schip vond zijn weg. Misschien is dat wel de grootste les: niet altijd alles willen controleren of bijsturen, maar vertrouwen dat de stroom je brengt waar je moet zijn. Ook als dat niet de kortste of makkelijkste weg is. Vertrouwen lijkt me een van de grootste sleutels, zo niet te grootste, voor een leven in flow.

In mijn praktijk MensLief zie en hoor ik het wel vaker van vrouwen: de neiging om altijd maar te blijven vechten, te blijven zorgen, te blijven doorgaan. Alsof het leven een wedstrijd is, en jij alleen wint als je nooit opgeeft. Maar wat als je even mag stoppen i.p.v. doorgaan? Wat als je jezelf toestaat om te rusten, om te voelen, om gewoon te zijn? Wat als je de stroom niet langer als vijand ziet, maar als bondgenoot?

Geen enkele rivier probeert haar eigen stroming te veranderen. Misschien moeten we ons leven ook wat minder proberen bijsturen?

Overgave en vertrouwen: de sleutels tot flow

Ik geloof dat er veel kracht zit in overgave. Niet in opgeven, maar vooral in toelaten. In het durven voelen van wat er is, zonder oordeel. In het luisteren naar je lichaam, je hart, je ziel. In het zoeken naar kleine momenten van rust, van verbinding, van vreugde. Soms is dat een wandeling, soms een kop thee bij het raam, soms een goed gesprek met iemand die echt luistert. Soms is het gewoon ademen, diep en langzaam, en voelen dat je leeft. Zo eenvoudig als dat.

Een reis naar jezelf

Het leven is niet altijd makkelijk. Soms is het rauw, onvoorspelbaar, oneerlijk. Soms verlies je jezelf, raak je de weg kwijt, voel je je alleen. Maar zelfs dan, juist dan, is er een weg terug. Naar jezelf, naar je kracht, naar het licht in jou. Dat is ook hét thema van mijn boek “Intermezzo, een innerlijke reisgids”. De beste reis die je ooit kunt maken, is de reis naar jezelf. En in een wereld die vooral naar buiten gericht is, is dat soms een onbekende factor. In mijn boek reik ik je heel toepasbare, eenvoudige sleutels en inzichten aan om je eigen anker (terug) te vinden. Om te vertrouwen op je eigen bootje.

Wat de stroomopwaartse periodes je leren

Ik heb geleerd dat de stroomopwaartse periodes me eigenlijk het meest hebben geleerd. Niet omdat ze leuk waren, duu-uh, maar omdat ze me dwongen om stil te staan, om te voelen, om te kiezen, om de weg naar binnen te nemen. Ze hebben me laten zien waar mijn grenzen liggen, wat ik nodig heb, waar mijn hart van gaat zingen. Ze hebben me geleerd om zachter te zijn voor mezelf, om hulp te vragen, om te vertrouwen op het leven.

Misschien is het leven wel één grote balade. Soms rustig, soms wild, soms vol zon, soms in de regen. Maar altijd onderweg, altijd groeiend, altijd lerend. En altijd met de mogelijkheid om opnieuw te kiezen, om opnieuw te beginnen, om opnieuw te vertrouwen.

Ik schreef het in een inleidend hoofdstuk in mijn boek:

Wat je overkomt heb je niet (altijd) in de hand,

maar wat je ermee doet of hoe je ermee omgaat,

dat heb je wel in de hand.

Dus als je ooit eens op een oude houten boot mag zitten, ergens op een rivier, kijk dan eens goed naar het water. Zie en voel hoe het stroomt, hoe het soms vecht, hoe het soms rust. En weet: jij bent net zo. Jij bent de rivier. Altijd onderweg. Altijd in beweging. Altijd vol leven.

P.S. Vergeet niet om te genieten :)

Zin om de reis naar jezelf te beginnen? Neem deze innerlijke reisgidsen erbij. Ik ben graag eventjes een wegwijzer.

Kaartenset: 47 intermezzo's voor elke dag.

Nu kopen

Boek: Intermezzo, een innerlijke reisgids

Nu kopen