Voed je eigen licht – waarom vechten tegen de duisternis van een ander je niet verder helpt

Soms – of eerder af en toe 😊 — heb ik behoefte aan een klein ogenblik voor mezelf. Dan start ik de dag met een rustig moment, een kopje thee en trek ik zomaar een kaartje uit mijn eigen kaartenset. (Soms ook uit andere sets uiteraard)

Vandaag kwam deze boodschap tevoorschijn:

Het is bijzonder hoe een simpel kaartje me dan even aan het denken of mijmeren zet. Wat betekent dit kaartje nu precies voor mij op dit moment?

De verleiding van de duisternis

Soms lijkt het alsof de wereld in brand staat. Je hoeft de radio maar aan te zetten of het nieuws te openen, en de verhalen over oorlog, onrecht, ruzies en rampen buitelen over elkaar heen. Het is verleidelijk om mee te gaan in die stroom van verontwaardiging, boosheid of zelfs wanhoop. Je ergert je aan het gedrag of de keuzes van anderen, aan hun harde woorden, hun onbegrip, hun onverschilligheid. En voor je het weet, ben je zelf verstrikt geraakt in diezelfde duisternis waar je zo graag van weg wilt blijven.

Ik ken het gevoel. Er zijn dagen dat ik me letterlijk leeggezogen voel na het lezen van een nieuwsbericht of het scrollen door social media. De negativiteit van anderen lijkt dan wel aan mij te gaan kleven.

Soms betrap ik mezelf erop dat ik me opwind over wat ik lees en zelfs over mensen die ik niet eens ken, of me zorgen maak over situaties waar ik geen enkele invloed op heb. Het is alsof ik, zonder het te beseffen, energie stop in het bestrijden van een duisternis die niet van mij is.

De illusie van controle

Misschien herken je het: het idee dat als je je maar genoeg verzet, als je maar hard genoeg je mening laat horen, de wereld vanzelf lichter wordt. Alsof jouw ergernis, jouw strijd, het verschil kan maken. Maar eerlijk? Die strijd put je uit. Het is als vechten tegen de wind – je raakt alleen maar vermoeider, terwijl de wind gewoon blijft waaien.

Ik heb het zelf vaak geprobeerd. Me druk maken over politiek, over mensen die zich onethisch gedragen, over mensen die altijd in het negatieve blijven hangen. Maar hoe harder ik probeerde te veranderen wat buiten mij lag, hoe meer ik daarin mezelf dreigde te verliezen. Mijn eigen licht werd zwakker, mijn energie raakte op. Tot ik op een dag besefte: ik kan de duisternis van een ander niet oplossen. Dus: ik kan alleen mijn eigen licht voeden. Duu-uh. Zo logisch als wat 😊 Maar daarom niet altijd simpel.

En dat ene zinnetje van op dat kaartje werkt dan zó helend en kalmerend voor mij:

Voed je eigen licht in plaats van te vechten tegen de duisternis van een ander.

Nu denk ik aan een inleidende blokje, helemaal vooraan in mijn boek. Deze woorden komen erin voor:

... De enige weg is naar binnen, naar jezelf ...

En ik merk meer en meer dat het eigenlijk echt dát is dat ertoe doet in ons leven.

Het klinkt misschien simpel, maar het is een oefening van elke dag: je aandacht terugbrengen naar jezelf. Niet uit egoïsme, maar uit zelfzorg. Want als jij je eigen licht niet voedt, wie doet het dan wel? En hoe kun je ooit iets positiefs bijdragen aan de wereld als je zelf leegloopt op het donker van een situatie of van een ander?

Voor mij begon het met kleine stapjes. Minder nieuws kijken bijvoorbeeld. Het werkt zó bevrijdend. Ook bewust kiezen met wie ik mijn tijd doorbreng. (dat betekent ook "nee" leren zeggen ...) Maar vooral: mezelf steeds weer de vraag stellen – wat heb ík nu nodig om mijn licht te laten schijnen? Soms is dat stilte. Soms is het een wandeling in het bos, een goed gesprek, of gewoon even diep ademhalen. En soms is het ook gewoon toegeven dat ik het even niet weet, en dat dat ook oké is.

Het verschil tussen vechten en voeden

Er is een groot verschil tussen vechten tegen iets en iets voeden. Vechten kost energie, het is een reactie op wat je niet wilt. Voeden is een keuze voor wat je wél wilt laten groeien. Toen ik dat begon te begrijpen, veranderde er iets in mij. Ik hoefde niet langer te reageren op elke prikkel van buitenaf. Ik kon kiezen waar ik mijn aandacht aan gaf.

Dat betekent niet dat ik mijn kop in het zand steek voor wat er misgaat in de wereld. Integendeel. Maar ik kies er bewust voor om mijn energie te richten op wat ik wél kan beïnvloeden: mijn eigen gedachten, mijn eigen gevoelens, mijn eigen daden. Is het vanuit mijn behoefte aan rechtvaardigheid? Mijn verlangen naar verbinding? Kan ik die behoefte op een andere manier voeden, zonder in strijd te gaan?

Als ik merk dat ik me bijvoorbeeld erger aan iets of iemand, probeer ik te voelen wat er precies in mij geraakt wordt en waarom. En dat is best een uitdaging om te doen. Meestal lukt dat niet in het moment, maar wel achteraf. Dan stel ik me de vraag:

“Wat heeft dit voor mij te betekenen?”

Licht werkt aanstekelijk

Het mooie is: als je je eigen licht voedt, werkt dat aanstekelijk. Je hoeft het niet van de daken te schreeuwen. Mensen voelen het aan je. Je straalt rust uit, vertrouwen, misschien zelfs een beetje hoop. En dat is precies wat de wereld nodig heeft, nietwaar? Niet nóg meer mensen die zich verliezen in strijd en negativiteit, maar mensen die hun eigen licht durven laten schijnen, juist als het donker is.

En nu denk ik aan een tekst van Marianne Williamson. Deze voor mij zo inspirerende tekst plaatste ik in mijn boek:

Misschien ken je het wel, dat gevoel dat je je kleiner maakt dan je bent. Dat je je licht een beetje dimt, omdat je bang bent dat het te fel is voor anderen. Of omdat je niet wilt opvallen, niet wilt storen, niet wilt afwijken van wat ‘normaal’ is. Maar deze woorden van Marianne Williamson herinneren eraan dat het juist de bedoeling is om te stralen. Dat we niet bang hoeven te zijn voor onze kracht, maar dat we die mogen omarmen. Niet alleen voor onszelf, maar ook voor de mensen om ons heen.

Misschien heb jij dat ook nodig vandaag. Een herinnering dat jouw licht er mag zijn. Dat je niet bang hoeft te zijn voor je eigen grootsheid. Dat je mag stralen, gewoon omdat je er bent.

 Je hoeft het niet alleen te doen

Soms voelt het als een eenzame weg, kiezen voor je eigen licht. Zeker als je omgeving vooral in het donker blijft hangen. Maar weet: je bent niet alleen. Er zijn zoveel mensen die verlangen naar meer licht, meer verbinding, meer hoop. Misschien zijn ze niet altijd zichtbaar, maar ze zijn er wel. En elke keer dat jij kiest voor je eigen licht, geef je anderen toestemming om hetzelfde te doen.

Het vraagt soms moed om niet mee te gaan in de stroom van negativiteit, maar te kiezen voor je eigen kracht. Maar het is de enige weg die echt werkt. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor de wereld om je heen. Want dat is pure energie, waar ik in een andere blog wel eens meer over zal schrijven.

Een uitnodiging

Dus, hoe voed jij je eigen licht? Wat helpt jou om niet mee te gaan in die negativiteit of duisternis? Misschien is het tijd om die vraag eens eerlijk aan jezelf te stellen. Neem dan ook de tijd om je eigen antwoorden te zoeken en te vinden.

En als je merkt dat je steeds weer in dezelfde valkuil stapt – wees mild voor jezelf.

Het is een leerproces, geen wedstrijd.

Herken je dit? Laat het weten in de comments. Deel je ervaring, je worsteling, of misschien wel je kleine of grote overwinning. Want samen maken we het lichter, stap voor stap.